Lou in the States

Meet: Bean Town & The Eddleston's

Zaterdag om 13:40 was het zover: ik vloog naar mijn hostfamily! Toch wel een beetje zenuwachtig, ik moest namelijk alleen wachten, voor een paar uur, bij mijn gate. De rest had een andere vlucht en de organisatie wilde dat we ruim op tijd waren. Dit betekende deze keer ook dat ik alleen in het vliegtuig zitten en dat zou ook mijn eerste keer alleen vliegen zijn. Maar heel toevallig kwamen er twee uitwisselingsstudenten uit Scandinavië naast mij zitten, die reisden met een andere organisatie. Dus toch niet helemaal alleen! En een heel spontaan, leuk begin van mijn Boston-avontuur. De vlucht van New York naar Boston is zo kort dat je het gevoel hebt dat je alleen maar opstijgt, voor ong. 5 seconden vliegt en dan weer daalt. Daar hadden we erg veel geluk mee, alleen de kust is van boven zo mooi te zien dat het niet erg was geweest als het langer had geduurd. Mijn Scandinavische vrienden zouden niet gelijk hun gastgezin ontmoeten maar werden door een tussenpersoon opgehaald. Hierdoor was ik als enige van het trio zenuwachtig en heb ik ook snel afscheid van hen genomen. Want zodra we de bagage hal binnenliepen, zag ik Eddie, Michelle, Neely en Hannah al staan. Na wat hugs en ‘nice to meet you’s’ liepen we naar de auto. Het klikte gelijk en ze wilden me meteen al Bean Town laten zien, oftewel: Boston. Boston is echt een geweldige stad! De sfeer is echt top, de gebouwen zijn mooi, het heeft geschiedenis én veel winkels. Daarnaast heeft het ook nog een paar prachtige parken en is het net ietsje rustiger dan New York. Na een hele middag door de stad rondgeleid te worden door Neely, die daar op de universiteit zit dus de stad heel goed kent, was het tijd voor dinner. Ik heb nog nooit in zo’n schattig restaurantje Italiaans gegeten! De muziek, interieur, obers en het eten, alles, echt alles was gewoonweg top. Kortom het was een hele geslaagde eerste dag!

Die zondag had ik al om 08:00 ’s ochtends mijn try-out voor het volleybalteam. Ik was misschien toen wel nerveuzer dan de dag ervoor. Want niet alleen was het acht uur ’s ochtends (ben niet echt een ochtendsmens), zou ik nieuwe meiden ontmoeten en moest daardoor mijn social skills in de ochtendgloren een beetje aanscherpen; bovenal moest ik ook nog een beetje goed volleyballen. Maar al mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon toen de training begon. De meiden waren heel open en aardig. Er was zelfs een meisje, die zodra ik mezelf voorstelde en vertelde dat ik uit Nederland kwam, vroeg of ze me een knuffel mocht geven, ‘ehh yeah sure’. De try-out ging daarna ook heel goed en ik werd toegelaten voor het Varsity-team (!!!) dus dat was heel gaaf! Die avond gingen we uiteten met de hele familie van Michelle want haar vader was jarig. Ik heb nog nooit met zo aandachtig mensen geobserveerd. Haar familie waren namelijk echt zulke typische Amerikanen, het was zo grappig om te zien hoe ze praatten. Ze waren heel aardig maar volgens Eddie hadden ze ‘a good day’, wat ik echt hilarisch vond toen hij dat zei, want blijkbaar houden ze heel erg van discussiëren over de domste dingen, wat ik helaas niet heb mogen aanschouwen. Na het avondeten zijn we gestopt bij een ijssalon met de apartste smaken en die zelf ter plekke hun hoorntjes bakken. Het was blijkbaar erg populair want er stonden buiten al rijen! Toen ik een hap had genomen snapte ik waarom: het was hemels. Het eten hier is allemaal zoveel en zo lekker, het is maar goed dat ik elke dag 2uur volleybal-training heb anders zou ik tonnetje rond terugkomen. Die dinsdag ben ik de hele dag met Neely opstap geweest wat echt heel gezellig was. We zijn naar een museum geweest, gaan shoppen en hebben we smoothies en cupcakes gehaald. Ik heb echt zoveel geluk met mijn gastgezin. Met mijn hostparents kan ik heel gezellig praten en is volgens hen ‘mi casa su casa’, waardoor ik me al snel thuis voelde. Ze hebben een zoon die ik nog maar een paar keer heb gezien. Hij is namelijk vaak aan het werk en anders zit hij op zijn kamer te gamen. Dan heb je Hannah die iets meer een studiebol is en me juist heel goed kan helpen met school en mijn aanmelding voor universiteiten hier. Neely is juist iets meer ‘meisje meisje’, die heel erg houdt van shoppen dus met haar ga ik vaak op pad om leuke dingen te doen. We kijken dan ook elke avond Bachelor in Paradise met z’n drieën, wat een heel gezellig vast ritueel is geworden. Daarnaast hebben ze ook een heel gaaf huis, die redelijk groot is. Ik heb vet fijn een eigen kamer die ze heel leuk ingericht hebben daarnaast hebben ze ook een zwembad waar ik al een paar in gezwommen heb.

Dus so far, so good, het enige momentje dat ik het effe moeilijk had, was gister op school. Het was namelijk de eerste dag van school en iedereen zag elkaar weer voor het eerst na de zomervakantie. Het was best duidelijk dat er al groepjes waren gevormd en iedereen elkaar al heel lang kende. En doordat het volleybalteam voor een toernooi deze hele week weg is, mijn ‘zusjes’ al naar de universiteit gaan en ik nog geen andere (uitwisselings-)studenten had ontmoet. Voelde ik me toen ik de school binnenliep best alleen en overweldigd bij alles. Want ook al is mijn gastgezin top en zijn de volleybalmeiden schatten, je bent wel heel ver van huis. Waar je wel iedereen kent en alles vertrouwd is. Dus dat was effe een dipje maar na facetimen met mams en Merel (vriendinnetje van New York kamp) ging het weer prima. Maar dat hoort er ook gewoon bij en het is allemaal wennen. Vandaag was de tweede dag en ik kon dan ook veel meer genieten van de school, nieuwe lessen en de aardige mensen. Nu hebben we pas dinsdag weer lessen, vanwege Labour Day, en woensdag heb ik gelijk mijn eerste volleybalwedstrijd, waar ik heel veel zin in heb!

Nou, dit was hem wel weer geloof ik. Mijn eerste dagen hier zijn echt een groot succes en ik probeer jullie zo vaak mogelijk op de hoogte te houden! Ik vind het trouwens heel leuk als jullie reageren of gewoon dingen laten horen. Zodat ik toch nog een beetje weet wat er in Nederland gaande is. Dus laat gerust een reactie achter :)

Dikke kus voor iedereen!

Lou

New York: a city so nice, they had to name it twice!

Lief thuisfront,


Zoals mama altijd quote: ‘New York: a city so nice, they had to name it twice.’ En gelijk hebben ze vast! Ik kan helaas niet met overtuiging zeggen dat ik de afgelopen dagen heel erg verliefd op deze stad ben geworden. Het is natuurlijk allemaal groter, drukker, mooier, enz. zoals je eigenlijk wel verwacht omdat het in het typisch Amerikaanse plaatje past. Maar ik heb de laatste dagen niet echt zelf een beeld van de stad kunnen vormen , helaas. Dit komt voornamelijk omdat ze het programma overvol hadden gepland.


Donderdag hadden we in de ochtend een workshop met zijn allen. We waren in totaal met ongeveer 50 studenten uit heel Europa. We waren in totaal met zes Nederlanders en alhoewel we veel aan het socializen waren met leerlingen uit andere landen, hadden we het met elkaar ook heel erg gezellig. We hebben dan ook vaak met zijn achten de tijd doorgebracht; een Fins meisje en een Italiaanse jongen voegde zich ook bij onze groep. De Italianen en de Fransen gingen alleen met hun eigen nationaliteiten om en was ervan communiceren met andere studenten geen sprake. Samen met een Zwitsers meisje deelde ik een hotelkamer en alhoewel we het prima met elkaar konden vinden, trok zij vaak zich ook terug naar de andere Zwitserse of naar ‘Duits sprekende’ mensen. Kortom iedereen had wel de neiging om zich terug te trekken naar zijn/haar eigen nationaliteit: wat logisch is, dat is kortom het veiligst. Daarom hadden we ook een workshop om elkaar beter te leren kennen en nieuwe contacten te leggen. Dat was heel gezellig begin van de dag en we zijn daarna met de bus New York ingetrokken.

We hadden een tour guide: Mr. Christmas (not kidding), die ons voor de komende dagen een tour door de stad zou geven. We begonnen met de Theatre District toen Central Park, Chelsea en Greenwich Village, Grand Central, 5th Avenue en als laatste Time Square en avondeten bij Hollywood Planet. Opzich zou je denken met veel gezien, maar eigenlijk was de drill: ‘You can get off for 5 minutes here, take some pictures and then we move on.’ Dus ik heb zeker veel van de stad gezien. Maar ik heb niet echt het gevoel dat ik er geweest ben doordat we niet hebben rondgelopen en rustig de tijd namen om het op ons in te laten werken. Want het klinkt heel gek maar eigenlijk had ik het gevoel dat ik het allemaal al had gezien doordat je zoveel van New York ziet in films, alleen nu in de bus zag je het van wat dichterbij. Maar omdat je niet echt hebt rondgelopen, heb ik niet het gevoel dat ik echt ‘in’ New York ben geweest.

Vrijdag hebben we een tour gedaan door Lower Manhattan. We begonnen in Battery Park toen Wall Street, World Trade Center, 9/11 Memorial, Brooklyn Bridge, Chelsea Market en een boottocht over de East en Hudson River: ook een vol gepropte dag dus. De 9/11 Memorial vond ik zeer indrukwekkend, we hadden hier iets langer de tijd (wel 8min!!). Entoen ben ik even van de groep weggelopen omdat toch best emotioneel ervan werd. Het is een heel indrukwekkend monument en al sinds ik klein ben, kijk ik op 11 september alle documentaires op tv over de Twin Towers, en om dan op die plek te staan, geeft een heel verdrietig en beladen gevoel. Maar gelukkig sloten we de dag af met iets luchtigs; we namen namelijk om 19:00 een boottocht voor 2uur op de rivier. De timing was perfect! De zon begon onder te gaan en zo kregen we het mooiste plaatje wat er maar is, voorgeschoteld gekregen: de skyline van New York met zonsondergang. Een perfecte afsluiter van het Welcome Camp!

Ook al hadden we dan misschien wel twee hele drukke dagen, het was zeker een zeer geslaagd kamp! Dit komt voornamelijk door de nieuwe mensen heb leren kennen, na een paar dagen heb je echt het gevoel dat je ze al jaren kent. Het afscheid nemen de volgende dag was dan ook niet makkelijk maar we blijven sowieso contact houden! Daarnaast waren delen die ik van New York heb gezien heel gaaf, zoals: Chelsea, dat vond ik een hele gave wijk omdat daar ook echte ‘New Yorkers’ rondlopen en de boottocht en 9/11 Memorial waren ook heel indrukwekkend om te zien. Ik vind het gewoon jammer dat ik niet sfeer heb kunnen proeven, want ik denk dat ik New York echt een geweldige stad vind! Gelukkig heeft Eddie al belooft om zeker een paar weekenden terug te gaan na ik mijn verhaal aan hen verteld had. Een ander ding wat ik echt awesome vond waren: de mensen. Ik ben er nog niet achter of dat alleen New Yorkers zijn, of gewoon Amerikanen in het algemeen. Maar de mensen zijn zo open, vriendelijk en geïnteresseerd in je. Twee voorbeeldjes: toen we vanaf New Wark met de shuttlebus naar het hotel reden, zat er een ouder echtpaar bij ons in. Die wat shopping hadden gedaan in de stad. Het waren echt schatten entoen ze ons zagen zitten met onze koffers waren ze gelijk nieuwsgierig waarvoor we in New York waren. We hebben toen de hele busreis erg gezellig met elkaar gekletst en het was een heel warm welkom. Het tweede voorbeeldje is toen we met zijn achten rond Time Square liepen. We liepen namelijk langs een groep jongeren (voornamelijk jongens) die gewoon voor de lol aan het dansen waren. Ze waren gewoon een beetje aan het chillen en geinen entoen vroegen ze of Merel (Nederlandse studente) en ik met hun mee wilden dansen. Dat wilden we heel graag maar wat zagen we er white (stijfjes) uit tussen al die jongens, die allemaal een lekker kleurtje hadden waardoor ze iets meer grove hebben. Maar ja, het was heel erg lachen en ook die jongens waren heel aardig. Ik denk ook dat niet alleen de gebouwen maar ook vooral de mensen New York zo’n leuke en populaire stad maken.

Nou, tot zover mijn avonturen. Ik vlieg zo naar mijn gastgezin en kan echt niet wachten om ze te ontmoeten! Ik houd jullie wel weer op de hoogte

Groetjessssss,

Lou


New York, New York

Luisterend naar ‘New York, New York’ van Frank Sinatra om een beetje in de stemming te komen vlieg ik richting ‘the city that never sleeps’ en schrijf ik mijn eerste blog. ‘Dat in de stemming komen’ is eigenlijk compleet onnodig. Ik heb namelijk de afgelopen uren niet stil kunnen zitten van de gezonde zenuwen die door mijn lijf gierden.

Mijn vlucht vertrok om 09:00 en dat betekende om 06:00 op Schiphol zijn en dus 03:30 opstaan. Zodra ik had gevonden waar ik moest inchecken, zag ik gelijk al mijn mede-reisgenoten. We zijn in totaal met zijn vijven en reizen met dezelfde organisatie en zullen dan ook hetzelfde programma in New York afleggen. Het klikte meteen, wat wel erg fijn was; je zit echter allemaal in hetzelfde schuitje. Na het lange uitstellen was het toch tijd geworden om afscheid te nemen. Na veel dikke knuffels en ‘I love you’s’ liepen we met zijn vijven naar de douane. Je kijkt nog wel om, om toch nog een laatste keer te zwaaien. Maar eigenlijk zit je met gedachten al in dat vliegtuig richting Amerika. Ik zit dan nu ook in dat vliegtuig en alles lijkt nog zo surreal. Maar ik heb er zoveel zin in! In kan je dat gewoon niet in woorden uitdrukken.


Het idee om naar Amerika te gaan, speelt dan ook al zo lang. Het begon allemaal toen mijn nicht ook na 5VWO voor een jaartje High School ging doen. Daarnaast is mama ook heel vaak naar Amerika voor langere periodes geweest voor Au pair of voor vakanties. Van beide had ik zulke gave verhalen gehoord en natuurlijk door de heerlijke ‘High School Musical’ films, schets je een fantasie die naarmate de tijd vordert wel eigenlijk wilt realiseren. Alleen door de prijs die het jaar met zich mee zou brengen, hadden we het idee even geparkeerd. Ik wil namelijk ook in Verenigd Koninkrijk of in de Verenigde Staten studeren, en daar zit ook niet een al te zuinig prijskaartje aan. Nu gaf STS de kans om je middelbare school diploma ook in Amerika te halen met het Select Programm. Dit betekende dat ik niet meer mijn VWO6 af hoefde te maken, wat voor mij meerdere voordelen zou hebben. Na veel wikken en wegen, hebben we (voornamelijk mijn lieve ouders) besloten om het wel te doen en zo is het begonnen. 


We vliegen op New Wark en zodra we daar aankomen, gaan we gelijk naar het hotel en kunnen daar de hele middag relaxen. Gedurende de middag komen er nog meerdere studenten van over de hele wereld aan en dineren we samen. Morgen begint het programma in New York die nog tot vrijdag voortduurt en dan vlieg ik zaterdag naar mijn gastgezin.

Mijn gastgezin bestaat uit een vader, Eddie, en moeder, Michelle (beide 47). Zij hebben een zoon (20), Micheal en twee dochters: (19&18) Neely en Hannah. Ze wonen in Wareham, een town wat ongeveer 45 min. rijden van Boston ligt. Wareham ligt in een baai, wat uitloopt op de Atlantische Oceaan. Dus dichterbij jullie in dat koude, kikkerlandje kan ik niet zitten! Maar hierdoor is de natuur heel mooi, ze hebben veel stranden maar een Natural State Park is ook vlakbij. Ik heb pas 3 weken geleden te horen gekregen dat ik bij hen geplaatst ben maar sindsdien is er veel contact. Ze hebben vorige jaar ook een meisje uit China voor een jaar gehad. Blijkbaar is het hen zo goed bevallen dat ze dit jaar besloten hebben om nog een keer een meisje in huis te nemen. Neely gaat heel toevallig dit jaar een semester in Nederland studeren dus we hebben als het ware echt een ‘uitwisseling’. Nu brengt ze mij niet alleen de Amerikaanse cultuur bij maar ik ga ook voordat ze weggaat wat Nederlandse gebruiken en woordjes leren. Ze had er zelfs al een paar geleerd! Daarnaast willen Hannah en Neely mij ook heel graag meenemen naar Boston, de rest van de omgeving laten zien en andere activiteiten doen! Kortom: de eerste indruk is heel positief.

Mijn avontuur is eindelijk begonnen en ik probeer jullie zoveel mogelijk op de hoogte houden!

Heel veel liefs en dikke kusjes,

Lou